श्रीकृष्ण राऊत यांच्या चार मराठी गझलांचा गुजराती अनुवाद : हेमंत पुणेकर

१.

● मराठी गझल :

हद्द झाली उधार खाण्याची

जाळते काळजी किराण्याची.

थांब डोळे भरून पाहूदे

काय घाई लगेच जाण्याची.

काम सोडू नको हमालीचे

सोय लावेल कोण दाण्याची?

दोष मातीवरी नका लावू

वांझ थैली निघे बियाण्याची.

पळवली प्रेमिका दिवाण्याने

पत्रिका ना जुळे शहाण्याची

तडफडे पाखरू तहानेने

ओल नाही कुठेच पाण्याची

● गुजराती अनुवाद

हद थई गई उधार खावानी बाळे छे काळजी किराणांनी

थोब आंखो भरीने जोवा दे शुं उतावळ तरत नीकळवानी

काम छोडीश नहि हमालीनुं कोण करशे व्यवस्था दाणानी

दोष माटीने ना दे, वात तो छे आ बियारणनां वांझ होवानी

गांडो तो प्रेमिका भगाडी गयो कुंडळी पण मळे न शाणानी

तरफडे छे तरसथी पंखी आ क्यां छे भीनाश पाणियारानी

२.

● मराठी गझल :

तुझ्या हासण्याचे दिवाणे किती?

तुझे चाहते कोण जाणे किती!

मला नाव माझे स्मरेना प्रिये;

तुला पाठ झाले उखाणे किती!

गझल, गीत, कविता, रुबाई अशी-

तुझी राहण्याची ठिकाणे किती.

किती जीवघेणा अबोला तुझा;

मला जाळण्याचे बहाणे किती!

● गुजराती अनुवाद :

हसे स्हेज तुं तो फिदा केटला?  

खबर छे, पड्या प्रेममां केटला! 

मने नाम मारुं स्मरे ना प्रिया 

छे महेंदीमां अक्षर छुपा केटला! 

गझल, गीत, कविता, रुबाई कदी

तने स्थान रहेवा मळ्या केटला

छे जीवलेण तारा अबोला प्रिये 

बहाना मने बाळवा केटला!

३.

● मराठी गझल :

पापण्यांनी खोल केले वार तू;

सात माझे जन्म केले ठार तू.

ह्या फुलांनी मान खाली घातली;

कोणता केला असा शृंगार तू?

काल जेव्हा तोल जाऊ लागला;

लाजण्याचा घेतला आधार तू.

हासुनी तू प्राण माझा घेतला;

चुंबुनी केले किती सत्कार तू!

● गुजराती अनुवाद :

ज्यां कऱ्या पांपणथी ऊंडा वार ते 

सात मारा जन्म माऱ्या ठार ते

आ फुलोए शीश झुकावी लीधुं 

एवो तो शानो कर्यो शृंगार ते 

ज्यारे मारी ओर ढळवा लागी तुं 

लाजवानो लीधो'तो आधार ते 

प्राण मारा लई लीधा एक स्मितथी 

ने कऱ्या चुंबनथी कंई सत्कार ते

४.

● मराठी गझल :

ओठ माझे चुंबिण्या ओठांवरी आली गझल;

हात माझा घेत हाती प्रेयसी झाली गझल.

त्या खळीच्या भोवऱ्याने जीव माझा घेतला;

बोलताना मोकळे ती हासली गाली गझल.

तू लिही नशिबात माझ्या संकटांची शृंखला;

फक्त त्यांच्या सोबतीने तू लिही भाली गझल.

पोचलो स्वर्गात मी पण खंत आहे अंतरी;

एक माझ्या आवडीची राहिली खाली गझल

● गुजराती अनुवाद :

होठ मारा चूमवा होठो उपर आवी गझल 

हाथ लेता हाथमां थै प्रेयसी मारी गझल 

खंजनोना बे वमळथी जीव मारो लई लीधो 

बोले त्यारे मोकळुं ए गालमां हसती गझल 

हे विधाता लख ललाटे संकटोनी शृंखला

एनी साथे लखजे बस तकदीरमां थोडी गझल 

स्वर्गमां पहोंच्यो पछी अफसोस एक ज थाय छे  

नीचे भूली आव्यो छुं हुं एक् मने गमती गझल

...............................................